1973 / Geboren om te spelen
Ik werd grootgebracht in een familie van ondernemers, verzorgers, en spelfanaten.
Mijn vader verdiende zijn geld met speeltuinen bouwen, en het spelen werd er dan ook met de paplepel ingegoten. De 'spelregels' van mijn jeugd waren simpel ...
... zorg voor de mensen om je heen. Zorg en betrokkenheid is belangrijk, en er hoeft niet altijd iets tegenover te staan.
... hard werken loont.
... maar er is ook meer dan alleen werken. De zondag en de bouwvak was onze tijd om te spelen: het bos in, kamperen, in de regen met de bedrijfswagen door het bos en de plassen scheuren. Ik heb heel goed leren kaarten omdat altijd mijn zakgeld op het spel stond.
... waar een wil is, is een weg, en soms is die weg niet de meest voor de hand liggende. Mijn vader startte rond zijn 40e zijn eigen montagebedrijf en plaatste speeltuinen, nadat hij zijn vaste baan verloor. Zelfs toen hij een hernia kreeg, bleven mijn ouders niet hangen in 'ja, maar...' en misère, maar sleutelde mijn moeder mee aan de klimrekken en glijbanen. Wij leerden als kinderen om de schouders eronder te zetten en op zoek te gaan naar creatieve oplossingen.
1991 / Volwassen worden in de zorg
Als 17-jarige begon ik in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Het waren jaren van aanpoten en de schouders eronder zetten, zoals mij dat door mijn ouders was meegegeven. Als ik nu stagiaires vertel over de zorg in die tijd en de taken en verantwoordelijkheden die ik had, dan vallen ze vaak steil achterover.
Maar dit waren ook jaren van groeien en verandering.
Zo ontwikkelde ik van van taakgericht werken, naar kijken en vooral goed luisteren naar en aansluiten bij de mens; van leerling naar leidinggevende; van jonge meid tot doorgewinterde zorgmedewerker die alle hoeken van de zorg had gezien - van meervoudig ernstige beperkingen tot licht verstandelijke beperkingen, autisme, intramuraal en semimuraal, in de wijk en op school.
Ik werd volwassen in de zorg. De betrokkenheid die ik vanuit huis uit mee had gekregen werd geprofessionaliseerd.
De zorg zelf veranderde ook. De zorggebruikers en hun belangenbehartigers werden steeds meer betrokken. Er werd gekeken naar de mens achter de handicap, naar talenten en mogelijkheden. Kijken wat wél mogelijk was, daar voelde ik mij in thuis.
2011 / De deukjes voorbij
Ik kreeg drie kinderen, waarvan twee met behoefte aan extra zorg en begeleiding - wat ik vroeger 'een deukje' noemde.
Samen met hen kreeg ik te maken met de andere kant van de zorg. Wij waren zorggebruikers, ook toen ik zelf ziek werd.
Ik ging de achtbaan aan emoties in aan deze ‘andere kant’.
De kwetsbaarheid van de cliënt, de frustratie, en de wanhoop die een cliënt en hun naasten voelen.
Maar ook als ouder: het gevoel van een baan erbij, altijd áán moeten staan, altijd zorg en zorgen, een deken van vermoeidheid, pijn zowel fysiek als mentaal, als een leeuw of leeuwin moeten opkomen voor je kind en voor jezelf.
Deze tijd heeft me veel gebracht. Het moeten accepteren van hulp en hulpverlening binnen een revalidatietraject bracht verdieping in hoe ik zorg en zorgverlening zag. Ik kon me inleven in de andere kant.
Deukjes werden glitter. ‘Ja, maar …’ werd voorgoed ‘ja, én …’.
2017 / Thuiskomen
Ik nam in die tijd ook afscheid van de zorg, toen het fysiek en thuis lastig werd en ik verder wilde groeien. Ik studeerde maatschappelijk werk en dienstverlening, en heb daarna een aantal jaren de kant van welzijn mogen ervaren.
Met een bont gezelschap aan collega’s en vrijwilligers werkte ik aan mooie projecten voor ouderen, mensen met een langdurige uitkering en nieuwe Nederlanders. Ik was altijd op zoek naar samenwerking, groei, mogelijkheden en verbinding. Ik ontwikkelde een taal die ik met iedereen kon spreken, ongeacht hun achtergrond, leeftijd of afkomst.
Maar de zorg bleef trekken, en uiteindelijk ging ik in 2020 terug als leidinggevende. Het voelde als thuiskomen.
Met veel plezier heb ik teams begeleid om niet alleen hard te werken, maar het ook goed te doen met oog voor de cliënt en werken volgens onze gedeelde ‘bedoeling’.
En ondanks Corona, het verloop van personeel, de kortere lontjes, de roosterproblemen, de zorgtoppers waar ik veel van moest vragen en die echt wel regelmatig op hun laatste benen liepen, ben ik nooit één dag met tegenzin naar mijn afdeling gegaan.
2021 / Kennismaken met spelen op de werkvloer
In het najaar van 2021 was ik vrijwilliger bij Play in Business, een zakelijk event over spelen op de werkvloer georganiseerd door Nancy Beers - Happy Game Changer en tevens mijn zus.
Ik maakte daar voor het eerst echt kennis met mensen die Serious Play inzetten in hun vakgebied, en daar ging mijn vuurtje harder branden. Hoe mooi zou het zijn om dit ook in de zorg te doen?
In mijn eigen team zette ik voorzichtige stappen met het inzetten van spel en spelen. Daar haalden we samen veel uit, vooral toen de druk in de zorg steeds hoger werd en het samen ontwikkelen van het team steeds meer ondergeschikt raakte aan de dagelijkse zorgvragen op de werkvloer.
Serious Play bracht verandering en verlichting.
2022 / Speel met Zorg
Nancy vroeg mij om samen met haar de tweede editie van Play in Business te organiseren, waarin wij het potentieel van serious play voor zorg & welzijn én de commerciële sector onder de loep legden samen met 25 sprekers en 250 bezoekers.
Ooit noemde iemand mij een Duracell konijn én spons. Wat heb ik, nadat ik ja tegen deze uitdaging zei, ontzettend veel getrommeld en eindeloos veel kennis opgezogen.
Play in Business op 1 juli 2022 was een groot succes, en in deze periode werd ook Speel met Zorg geboren. Ik nam afscheid van het teamleiderschap en vanaf 1 augustus 2022 richtte ik definitief mijn aandacht op mijn eigen bedrijf.
Daarnaast vind ik het fijn om met mijn benen in de zorg en welzijns-klei te blijven staan, als interimmer, zzp-er of freelancer. Zo houd ik binding met dingen die in organisaties en op de werkvloer spelen.
De toekomst /Nieuwe spelregels
De spelregels van mijn jeugd gelden nog altijd.
Maar in mijn vele jaren in zorg & welzijn, als ouder, als zorggebruiker en als Serious Play expert, schreef ik er nog steeds nieuwe bij, zoals ...
... je bent nooit uitgegroeid. Leren, trainen, zoeken naar mogelijkheden, ervaringen opdoen - zo zie je als mens hoe het óók of wél kan. Ik heb dan ook al jaren een vast voornemen in mijn jaarplan: ieder jaar iets nieuws leren of iets voor de eerste keer doen. Een managementopleiding, scheidsrechterscursus, zakelijk tekenen, wandel- en leefstijlcoaching, rijvaardigheidstraining. Ik kijk uit naar de volgende levenslessen.
... verwonder je. Verwondering staat voor mij voor een open blik en zonder oordeel kijken. Een denkhouding waarbij je vanzelfsprekendheden afwijst en soms ook je eigen positie moet bevragen. Je verwonderen als een kind, en ontdekken als een kind. En ik denk dat dat het meest belangrijke is voor mijn werk vanuit Speel met Zorg.
"Wat ben ik blij dat ik Irma gevraagd heb om me te helpen om een project vlot te trekken. Na een ochtend met haar samen te werken had ik al de handvatten om verder te komen. Irma's coachingsvaardigheden zijn super. Ze gebruikte speelse werkvormen om me uit mijn hoofd te krijgen en het grote plaatje weer te zien. Ze stimuleerde me om oplossingen te bedenken en gaf me hernieuwde energie om verder te gaan".
Daphne Lie, D-Ly Boekhoud Academie
Duik dieper in de wereld van Serious Play ...